οδάχας

ὁδάχας (Α)

(κατά τον Ησύχ.) (στους Ταραντίνους) «καταπύγων».

[ΕΤΥΜΟΛ. Αβέβαιη είναι η σύνδεση τού τ. με το επίρρ. ὀδάξ «δαγκωτά». Κατ' άλλους, ο τ. συνδέεται με το ρ. ἀδαχῶ* «ξύνω με τα νύχια, γρατσουνώ»].